Afgelopen week ben ik 60 jaar geworden en dat heb ik gevierd in het dorp waar ik geboren ben; Terwolde aan de IJssel aan de overkant van Deventer.
Op mijn twaalfde ben ik verhuisd uit dit lieflijke dorpje. Ik heb dus een belangrijk deel van mijn leven in dit dorp doorgebracht, de eerste kinderjaren en het begin van mijn pubertijd. Ik heb nog veel herinneringen uit mijn jeugd. Het spelen op de boerderijen van verschillende vriendinnetjes, tussen de koeien, schapen en kippen. Het vissen met mijn vader, in de sloten en vijvers langs de randen van het dorp. Het spelen op de straat, tot je naar binnen werd geroepen. Ik heb er een heerlijke jeugd gehad met veel groen, bloemen, rust en ruimte.
Nu was ik er 2 dagen om rond te fietsen, te voelen en oude herinneringen op te halen. Hoe bijzonder is het hoe je geest je herinneringen als het ware in vakjes verdeeld. Er ging een vakje open genaamd; “Jeugd in Terwoldeâ€. Wat was de wereld toen groot en machtig. Als meisje liep ik naar de dorpsschool en vond dat behoorlijk lang lopen.
Nu liep ik het met mijn lief en was binnen 5 minuten op het pleintje van de oude school?! Het huis waar ik woonde, het voelde als een kasteel. Nu stond ik voor het huis en zag hoe klein en pietepeuterig het bleek. Sowieso voelde ‘mijn’ dorpje als groot, met veel huizen en boerderijen, velden en akkers. Nu fietsten we er in een kleine 5 minuten doorheen. Er is veel veranderd. Soms kende ik het niet meer terug. Het was ontroerend hoe mijn geest steeds weer oude verhalen bij mij ophaalde. Als ze op de plekken waar het was gebeurd zijn blijven hangen, als wolkjes uit een stripverhaal.
De plek waar de kleuterschool stond, de basisschool, de plek waar we veel ‘stoeprand’ speelde. De kerk waar ik naar zondagschool ging. De oude waterpomp op het kerkpleintje, de patatzaak (nu gerund door Chinezen). De plek waar ik met mijn eerste rode fietsje viel.
Ga zo maar door. Ik was steeds weer in tranen over die onbezonnen tijd die ik toen had. De nare gebeurtenissen kwamen ook in mijn herinneringen. Ongelukkige gezinssituaties, verdriet en schaamte over mijn lieve broertje, kleine ruzietjes met vriendinnetjes.
Die herinneringen heb ik in de afgelopen 40 jaar uitgewerkt, door middel van therapie, acceptatie, SoulCollage® en healing. Die herinneringen hebben een plek in een ander vakje in mijn geest.
Juist die lieve mooie herinneringen hebben die 2 dagen de ruimte gekregen in mijn geest. Het was fijn om daar te mogen zijn en te voelen waar ik vandaan kom en op wat voor mooie plek ik ben geboren, schouwend terug te kijken op dit belangrijke deel van mijn leven.
En nu?…Nu ben ik 60 jaar en het voelt als een rond en voldaan getal. Het voelt als achterover gaan zitten, luisteren en vooral zwijgen. Niet zwijgen uit frustratie of onbegrip. Nee, zwijgen uit levenservaring, uit rijpheid en voldoening. Ik ga maar eens een SoulCollage® kaart maken voor mijn 60ste levensjaar, kijken hoe die eruit komt te zien! Dat is sowieso wel een leuk idee, om ieder jaar een rond je verjaardag een SoulCollage® kaart te maken!