Auteur: anitadokter

Maangodin Hina

Posted on by anitadokter
Maangodin Hina

Met deze belangrijke Polynesische Godin bestaan vele mythen en associaties, waarvan sommige elkaar tegenspreken. Op Tahiti was ze de machtige Godin voor wier seksuele plezier de eerste man werd geschapen. Sommigen zeggen dat ze de Maan bereikte in een kano, waar ze graag in ging varen. Ze vond de Maan een veel betere plek en bleef daar om aardse reizigers de weg over het water te wijzen.

Een andere legende vertelt hoe ze daar naartoe gegooid was door haar broer, die boos was geworden om het lawaai dat ze maakte met het slaan van tapa-stof. Omdat men dit als een soortgelijk proces als de menselijke dood zag, was Hina ook de Godin van de Dood.

In weer een ander verhaal woonde ze een tijdje als sterfelijke vrouw op Aarde en had een paling als minnaar. Ze had de paling ontmoet toen ze in een stille poel aan het baden was, maar haar volk was bang en doodde de paling. In werkelijkheid had Hina echter gemeenschap gehad met een God. Treurend sneed Hina de kop van de paling af en begroef hem. Vijf nachten later groeide de eerste kokosboom op de plaats waar de kop begraven was en die werd de belangrijkste bron van voeding voor de volgelingen van de Godin.

Roep Hina aan voor seksueel plezier, de genoegens van sensuele liefde en de gulheid van de natuur.

Maangodin Diana

Posted on by anitadokter
Godin Diana

Maangodin Diana, Romeinse godin.

Diana was de Romeinse equivalent van Artemis, maar ze is een tikje meer verfijnd! Dit zou meer schijn dan werkelijkheid kunnen zijn, want mannen vochten om het voorrecht haar priester te mogen zijn, in de wetenschap dat ze uiteindelijk gedood zouden worden door een andere mededinger.

Zo werd Diana geassocieerd met die onverbiddelijke wijsheid van de duistere Godin, die weet wat er moet sterven en wanneer. Diana had vroeger haar eigen Italiaanse mythologie en zou evengoed de Godin van de Zon als van de Maan geweest kunnen zijn, want haar naam komt van het woord voor ‘licht’. Ze was de Hemelgodin, wordt altijd buiten vereerd, en ze heerst ook over de aarde, waar ze zelfbeschikking en vruchtbaarheid aan schenkt. Hierom wordt ze Diana Trivia genoemd, ofwel ‘drievoudige Diana’. Ze was vooral de Godin van vrouwen en werd vooral aangeroepen voor allerlei vrouwelijke zaken. Diana is de Maangodin die ons kan helpen in contact te komen met onze innerlijke hemelkoningin, ons kan late voelen dat we een onderdeel van het al het leven zijn, waarvan we de vrouwelijke kracht leren ervaren.

Maangodin Chia.

Posted on by anitadokter
Godin Chia

Chia werd aanbeden door het Chibcha-volk van Columbia. Ze was een wilde vrouw, een Godin van dronkenschap en plezier, die vrolijk achter haar keurige echtgenoot, Bochica, aanhuppelde.

Bochica onderwees in puriteinse waarden en nuttige ambachten, die Chia vervolgens overhoop leek te halen met haar roekeloze manieren en aan stekelige levenslust. Chia was de uil-vrouw, Godin van magie. Met haar kunsten deed ze een vloed ontstaan en haar echtgenoot werd zo kwaad op haar, dat hij haar de hemel in gooide, waar ze de Maan werd.

Roep Chia aan als je het lef nodig hebt om de knuppel in het hoenderhok te gooien!

Lef heb je ook nodig om de kiemkracht en het ontkiemen van je eigen plannen, ideeën, verlangens neer te zetten.

Kiemkracht en ontkiemen zijn de thema’s voor de nieuwe maan de Sneeuwmaan (2 maart 2022)

Ix Chel Maangodin van de Maya’s.

Ix Chel Maangodin van de Maya’s.

Posted on by anitadokter

Ix Chel is de maangodin van de Maya’s en tevens een godin van slangen, water, geboorte en weven. Ze nam de zon bij zich in bed, maar haar woedende grootvader doodde haar met een bliksemschicht.

Libellen zongen dertien dagen lang boven haar dode lichaam, waarna zij weer tot leven kwam en de zon werd achterdochtig en jaloers en gooide Ix Chel de hemel uit. Hij ontdekt dat hij niet zonder haar kon, dus overreedde hij haar terug te komen, enkel om haar weer te mishandelen. Arme Ix Chel had er genoeg van om steeds misbruikt te worden en ze verliet de zon om alleen langs de nachtelijke landschappen te zwerven, zichzelf onzichtbaar makend als haar oude echtgenoot dichterbij kwam.

Roep Ix Chel aan voor hulp bij alle problemen die te maken hebben met misbruik van het Vrouwelijke, van gebruik van geweld door een echtgenoot tot oneerlijke betaling in een baan.

Roep haar ook aan als je begrip en geheimhouding nodig hebt en ze zal je een schuilplaats bieden.

Maan godin Selene

Maan godin Selene

Posted on by anitadokter

Griekse maan godin Selene

Selene was gekroond met een maansikkel, haar witte vleugels achter haar, bestuurde ze de lunaire strijdwagen ieder nacht langs de hemel. De mooie wagen werd getrokken door twee witte paarden. Als Selene bij Donkere Maan verdween, zei men dat ze haar menselijke minnaar bezocht, Endymion, voor wie zij eeuwig leven en jeugd gekocht had.

Selene werd verliefd op de knappe jager Endymion, van wie men zei dat hij een van de mooiste mannen ooit was. Op een nacht viel hij, vermoeid van zijn werk, op een maanverlichte heuvel in slaap, en zo zag Selene hem. Ze was betoverd! Haar zilveren licht kabbelde over zijn gespierde ledematen en ze verlangde ernaar om haar vingers hetzelfde te laten doen. Ze kon hem niet weerstaan en dus kwam de stralende Godin neer uit de hemel en kuste en liefkoosde hem, zodat hij in een betoverende slaap viel, waaruit hij nooit meer wakker zou worden.

Op die manier verzekerde Selene zich ervan dat geen enkele sterfelijke vrouw ooit haar minnaar zou bezitten en dat hij nooit zou sterven.

Maar helaas kon hij niet meer wakker worden om de hartstochtelijke kussen van de Godin te beantwoorden. Nacht na nacht keer Selene terug om de liefde met hem te bedrijven, maar het schenkt haar geen vreugde, enkel zuchten en leugens.

Deze melancholieke legende heeft psychologische betekenissen, zoals meestal het geval is met klassieke verhalen. Die arme Selene is een voorbeeld van een paar van de slechtste eigenschappen van ons lunaire zelf, als we de behoefte hebben om ergens aan vast te houden, om de liefde van een bemind iemand – of iets bekends – te verzekeren en te bezitten.

Dit zien we soms in moederliefde, als de moeder niet echt wil dat het kind opgroeit en haar verlaat. Ondanks al haar zorg kan ze hem in een soort ‘slaap’ houden, waar in al zijn wezenlijke behoeftes wordt voorzien en waar hij behoed wordt voor het aangaan van levensuitdagingen, omdat die ‘gevaarlijk’ zijn. Als zo’n moeder daarin slaagt, bindt ze haar kind aan zich. Maar er kan voor geen van beide partijen sprake zijn van echte voldoening, want de ware behoefte van moederschap is een ander mens groot te brengen dat een wezenlijke plaats in de wereld kan innemen; anders is het moederen niet volledig. Soms zien we een dergelijke dynamiek in relaties, waar de ene partij onder het mom van ‘houden van’ de andere ‘verstrikt’ en ervan weerhoudt een volledig leven te ervaren, waardoor ze dus ook geen volwaardig, volwassen partner kunnen zijn.

In andere verhalen slaapt Endymion niet eeuwig, maar wachtte hij zijn prachtige geliefde op in Klein-Azië, als ze verdween van de Griekse hemelen. Alle slapers moeten uiteindelijk wakker worden en tenslotte was Selene een Godin!

De vrouwelijke weg

De vrouwelijke weg

Posted on by anitadokter

Afgelopen zomer werd ik benaderd door Lusanne Hogeweg voor een interview. Zij had het voornemen een boek te gaan schrijven, over de vrouwelijke en mannelijke weg van het vinden van je missie. Zij interviewde diverse mannen en vrouwen, om zo voeding en inspiratie te vergaren voor haar boek. We voerden 2 gesprekken waarin we met elkaar onderzochten, waar wij de verschillen ervaarden en wat we hadden geleerd onze missie te vinden, te leven en om ervan te genieten. Ik vertelde enthousiast over de Griekse Mythologie, hoe in de mythen al zo duidelijk naar voren komt, hoe ondergeschikt de vrouw is aan de man en hoe zich dat op vele manieren uit in het leven en ook op bijvoorbeeld het ondernemerschap. Er is een mannelijke weg en een vrouwelijke weg van ondernemen. Lusanne wil in haar boek aangeven, dat beide wegen naast elkaar staan en wil vrouwen attenderen om vooral de vrouwelijke weg te nemen. Dat is een weg, die als je die volgt, gericht is naar binnen, naar het ontdekken van je missie en om van daaruit moeiteloos je stappen te zetten. Geen betere weg dan de mannelijke weg, maar een andere, de vrouwelijke. Vele vrouwen volgen de mannelijke weg, de weg van actie, hard werken en weinig rust. Mij persoonlijk erg bekend en we bespraken hoe dat mij uiteindelijk opbrandde. Waardevolle gesprekken waarbij ik een diepere laag van mijzelf ontdekte en deze, uiteraard in een SoulCollage® kaart, verwerkte.

De zomer ging voorbij. We gingen op vakantie en andere dingen vroegen om mijn aandacht. Via social media zag ik mooie foto’s voorbijkomen van Lusanne, schrijvend in de Algarve. Ze schreef dat de omgeving haar in de juiste schrijfmodus bracht en dat ze grote stappen maakte. Moeiteloos gleed haar pen over het papier en verwerkte ze de interviews in haar manuscript.

Eerlijk gezegd was ik het alweer vergeten en ik was, na een wel verdiende vakantie, weer vlijtig aan de slag workshops te ontwikkelen, nieuwe deelnemers te werven en mijn passie te leven.
‘Iedereen kennis te laten maken met SoulCollage® en de kracht te laten ontdekken van deze creatieve werkvorm’.

De weken gingen voorbij en steeds meer voelde ik dat ik afgleed in een diepe put. Ik gleed met de modder naar beneden en kon mijzelf niet tegenhouden. Ik ploeterde en ploeterde, maar er waren alleen maar tegenslagen. Het werd stiller en stiller om mij heen. Ik werd lichamelijk ziek en voelde hoe ik nog meer wegzakte. Ik kon niet anders dan weer naar binnen gaan en in stilte te voelen en te verwerken wat daar speelde. Het was een heftige tijd. Al mijn angsten lieten zich weer zien en voelen op de plek waar ze in mijn lijf liggen opgeslagen. Ik vocht met mijzelf en mijn omgeving en was even de weg kwijt.  

Totdat ik gisteren Lusanne weer sprak. Ze zat sprankelend tegenover mij en vertelde vol enthousiasme dat ze het manuscript klaar heeft liggen om bij diverse uitgeverijen aan te bieden.
Hoe ze had genoten van Portugal en ook weer blij is om in Nederland bij haar vrienden te zijn. We spraken verder over het interview en de tijd daarna. We spraken over mijn angsten, mijn pijn, mijn gevoel van reddeloosheid en om de weg kwijt te zijn.

Daar opeens was weer de herinnering van de vrouwelijke weg.

december 2021

Ik kwam tot het besef dat ik weer op de mannelijke weg was terecht gekomen. Ik voelde tot in mijn ziel weer het besef dat het daarom was dat ik vocht tegen alles wat er gewoon is. Dat ik weer op mijn vrouwelijke weg mag stappen die via mijn innerlijk, mijn eigen wijsheid, de weg weer zal laten zien.
Zo fijn om weer op het juiste ‘padje’ te zijn en te voelen en te zijn met alles wat er mag zijn.

Dankjewel Lusanne, voor het aanreiken van mijn vrouwelijke kracht en mijn plek in deze wereld. Je boek: ‘Van voldoen naar voldoening’, zal een succes worden en een bijdrage zijn en kracht geven aan de vele vrouwen, om via de vrouwelijke weg hun missie te vinden.  

Nieuwsgierig naar haar boek? Ik houd je op de hoogte!

Leven in het hier en nu.

Leven in het hier en nu.

Posted on by anitadokter
Het ritme van de kerkklok van Notre Dame in d’Oriënt, Pousthomy in Aveyron, Frankrijk.
 
Vakantie 2021
Op de plek waar we logeren is totale stilte. Je kunt je hart horen kloppen. Een plek, vlak bij een klooster, waar ieder uur een kerkklok slaat. Alleen er is iets mis met de kerkklok. In de ochtend, als het 8 uur is, slaat de kerkklok 5 keer. Ieder uur slaat de klok een aantal keren meer of minder. Je wordt steeds op een ander spoor gezet. Soms gaat de klok op het hele uur luiden en blijft wel 10 minuten lang doorgaan. Weer word je op een ander spoor gezet, waarbij je jezelf afvraagt: ‘gaat er een dienst beginnen?’. Of heeft de non zin om effe flink uit haar dak te gaan? Bij navraag blijkt dat er geen touw aan vast te knopen is. Er zit geen patroon in. Het is een bekendmaking, dat de nonnen voor ‘ons’ het volk gaan bidden.
Het intrigeerde mij.  Ik ging met de gedachten aan de haal. Ik had immers de tijd.  Ik had vakantie en kon met mijn gedachten even lekker freewheelen. Zusters, die hun leven hebben verbonden met God, er voor hebben gekozen in dienst van hem te staan. Zij die voor ‘ons’ ieder uur bidden, ons een goed leven voorbidden, in liefde en gezondheid. Die zich onderschikt maken aan de maatschappij, die vasthouden aan eeuwenoude tradities. Stiekem ben ik wel een beetje jaloers (?).
Ik, als georganiseerde vrouw, die graag alles in volgorde op gezette tijden doet, zou (denk ik) zo kunnen instappen. Maar kan ik mij leven geven aan God, mijzelf onderschikt maken aan iets groters? Daar zit een enorme worsteling en strijd bij mijzelf. Ik vind het erg lastig mij ondergeschikt te maken aan wie of wat dan ook. Ik denk dat ik (net als ieder ander) te veel gehecht ben aan mijn ego. Dat ego, dat steeds maar weer bevrediging wil in erkenning en aandacht. De nimmer te vullen put, die nooit verzadigd zal zijn en die je steeds weer uit het hier en nu haalt.
De stilte op deze plek in de Aveyron, bracht mij ertoe dat ik regelmatig bij de oude bomen rondom het klooster ging zitten. Die eeuwenoude bomen vertelden mij, dat zij veel hadden meegemaakt. Dat er aan hun voet vaak ‘egootjes’ neerstreken, het leven overdenkend. De boom waar ik deze ochtend onder zat, is al volop in de herfst. Bij iedere windvlaag vallen er blaadjes rond mij heen naar beneden. Ik bedenk mijzelf dat ik ook in de herfst van mijn leven ben gekomen, dat ik mij ook mag gaan voorbereiden op de winter van mijn leven. Vragen ploppen op; hoe zal mijn herfst er uit zien? Zal ik mooi gekleurd in volle pracht in het zonlicht stralen en langzaamaan de winter inglijden? Of gaat het vallen van mijn blad snel met één windvlaag?  Wie zal het zeggen.
En dan opeens is daar weer de kerkklok, het zacht vriendelijke, doch heldere dwingende kerkklokje. De klok brengt mij weer in het hier en nu, weg van de gedachten over ego, herfst of winter. Ik ben weer in het landschap van de Aveyron. Een dikke wesp zoemt voorbij, op zoek naar een beschut plekje voor de komende herfst. Thuis zal ik de klok missen, omdat het je gedachten verstoord en je helpt in het nu te komen. De nonnen gaan weer voor ‘ons’ bidden. Laat ze alsjeblieft bidden voor een mooie dag, een dag waarin ik mag oefenen in het leven, in het nu.
Liefs Anita
Olympische Spelen

Olympische Spelen

Posted on by anitadokter

Binnenkort starten de ‘Olympische Spelen’, ditmaal vanuit Japan. Door onder andere de Corona is er veel twijfel geweest of de spelen door moesten gaan. Wel publiek, geen publiek. Iedere dag weer is er wel nieuws over de sporters die mee gaan doen, de organisatie en over Japan. Het houdt de gemoederen stevig bezig. Misschien heeft het helemaal niet je interesse of aandacht. Maar, mede omdat ik zo geïnteresseerd ben in de Griekse Mythologie kijk ik uit naar de “Spelen”. Voor mij is het kijken naar sport, of het nu voetbal is of dammen, de ultieme ontspanning die er is. Alhoewel ik soms ook zeer gespannen kan meeleven met de sporter wanneer die een bovennatuurlijke prestatie neerzet. Omdat ik nu eenmaal veel met psychologie heb, ben ik ook altijd zeer geïnteresseerd in de mens achter de sporter. Wat heeft de sporter ertoe aangezet om zich op het allerhoogste niveau zich te willen meten aan de ander? Welke pijn heeft de sporter moeten doorstaan om dit doel te halen? Waar is de liefde voor de sport ontstaan? Juist de kracht van die gedachten vind ik super interessant en daaruit kun je heel veel leren over wat de sporter drijft. En ik mag dat, lui vanaf mijn bank, bekijken, er over filosoferen en mij laten inspireren. 

Dit zijn mijn eerste “Olympische Spelen” die ik ga kijken, met de wijsheden die ik inmiddels heb ontdekt uit de Griekse Mythologie. De afgelopen 4 jaar heb ik hard gestudeerd uit boeken, heb ik cursussen gevolgd, jaartrajecten doorlopen, lezingen gevolgd en een opleiding gevolgd om de Mythologie eigen te maken. Met dezelfde gedrevenheid als de sporter, heb ik mijn hersenen opgerekt om de vele namen te onthouden. Vele uren heb ik getraind en geoefend om de verhalen te kunnen vertellen en SoulCollage® kaarten over de verschillende onderwerpen te kunnen maken, de archetypen mij eigen te maken en heb ik mijzelf gestimuleerd nieuwe vaardigheden te leren. En dan is het moment daar dat je jezelf presenteert en de mooie verhalen met de diepe lagen de wereld in brengt.

Ik voel me als de sporter die naar de “Spelen” gaat, om zichzelf te testen en te meten aan de ander. Alleen voor mij zijn er geen tegenstanders. Kan ik mijzelf aan iemand optrekken? Jazeker, als ik eerlijk ben zijn mijn deelnemers het publiek, maar ook mijn medespelers en soms mijn tegenspelers. Aan mijn deelnemers kan ik mijn discipline laten zien, kan ik mijn kennis delen. Van mijn deelnemers leer ik ook dat ze op sommige terreinen meer weten of beter zijn.

Nu hoor ik je denken, het is toch geen “spel”?

Voor mij is dat het wel, voor mij is het delen van kennis over de Griekse Mythologie dezelfde energie als de sporter die zijn ‘kunsten’ laat zien. Het gaat om spelen, samen spelen, weliswaar in een competitieve setting, maar wel spelen.

Het gaat erom dat je jezelf uitdaagt, bij jezelf de grenzen opzoekt. Wat durf ik, wat kan ik, waar word ik blij van, hoe goed ben ik ergens in?!

Dat is voor mij de drive om te blijven vertellen over de Griekse Mythologie en te spelen met mijn deelnemers!

De aankomende tijd, zit ik op de bank te kijken naar de sporters en laat me inspireren, om straks (in het najaar) mijn kunsten weer te laten zien, zodat we samen kunnen spelen.

Mag ik het Olympische vuur in jouw aansteken en samen met je gaan spelen?

Ja, kijk dan voor ‘speeldagen’ op mijn website.

Een sportieve “Olympische groet”.

60 jaar

60 jaar

Posted on by anitadokter

Afgelopen week ben ik 60 jaar geworden en dat heb ik gevierd in het dorp waar ik geboren ben; Terwolde aan de IJssel aan de overkant van Deventer.

Op mijn twaalfde ben ik verhuisd uit dit lieflijke dorpje. Ik heb dus een belangrijk deel van mijn leven in dit dorp doorgebracht, de eerste kinderjaren en het begin van mijn pubertijd. Ik heb nog veel herinneringen uit mijn jeugd. Het spelen op de boerderijen van verschillende vriendinnetjes, tussen de koeien, schapen en kippen. Het vissen met mijn vader, in de sloten en vijvers langs de randen van het dorp. Het spelen op de straat, tot je naar binnen werd geroepen. Ik heb er een heerlijke jeugd gehad met veel groen, bloemen, rust en ruimte.

Nu was ik er 2 dagen om rond te fietsen, te voelen en oude herinneringen op te halen. Hoe bijzonder is het hoe je geest je herinneringen als het ware in vakjes verdeeld. Er ging een vakje open genaamd; “Jeugd in Terwolde”. Wat was de wereld toen groot en machtig. Als meisje liep ik naar de dorpsschool en vond dat behoorlijk lang lopen.

Nu liep ik het met mijn lief en was binnen 5 minuten op het pleintje van de oude school?! Het huis waar ik woonde, het voelde als een kasteel. Nu stond ik voor het huis en zag hoe klein en pietepeuterig het bleek. Sowieso voelde ‘mijn’ dorpje als groot, met veel huizen en boerderijen, velden en akkers. Nu fietsten we er in een kleine 5 minuten doorheen. Er is veel veranderd. Soms kende ik het niet meer terug. Het was ontroerend hoe mijn geest steeds weer oude verhalen bij mij ophaalde. Als ze op de plekken waar het was gebeurd zijn blijven hangen, als wolkjes uit een stripverhaal.

De plek waar de kleuterschool stond, de basisschool, de plek waar we veel ‘stoeprand’ speelde. De kerk waar ik naar zondagschool ging. De oude waterpomp op het kerkpleintje, de patatzaak (nu gerund door Chinezen). De plek waar ik met mijn eerste rode fietsje viel.

Ga zo maar door. Ik was steeds weer in tranen over die onbezonnen tijd die ik toen had. De nare gebeurtenissen kwamen ook in mijn herinneringen. Ongelukkige gezinssituaties, verdriet en schaamte over mijn lieve broertje, kleine ruzietjes met vriendinnetjes.

Die herinneringen heb ik in de afgelopen 40 jaar uitgewerkt, door middel van therapie, acceptatie, SoulCollage® en healing. Die herinneringen hebben een plek in een ander vakje in mijn geest.

Juist die lieve mooie herinneringen hebben die 2 dagen de ruimte gekregen in mijn geest. Het was fijn om daar te mogen zijn en te voelen waar ik vandaan kom en op wat voor mooie plek ik ben geboren, schouwend terug te kijken op dit belangrijke deel van mijn leven.

En nu?…Nu ben ik 60 jaar en het voelt als een rond en voldaan getal. Het voelt als achterover gaan zitten, luisteren en vooral zwijgen. Niet zwijgen uit frustratie of onbegrip. Nee, zwijgen uit levenservaring, uit rijpheid en voldoening. Ik ga maar eens een SoulCollage® kaart maken voor mijn 60ste levensjaar, kijken hoe die eruit komt te zien! Dat is sowieso wel een leuk idee, om ieder jaar een rond je verjaardag een SoulCollage® kaart te maken!

Kijk naar jezelf!

Kijk naar jezelf!

Posted on by anitadokter

Ik daag mijzelf steeds weer uit om nieuwe vaardigheden te onderzoeken en aan te leren. Soms lukt dat aardig, soms vind ik het helemaal niet leuk. Instagram vind ik bijvoorbeeld erg leuk en ‘speel’ er veel mee.

Om dit goed te kunnen uitvoeren ben ik sinds vorige week begonnen met een Instagram cursus. Via een onlinecursus bekijk ik filmpjes, waarin uitleg wordt gegeven over het gebruik van Instagram. Er wordt verteld wat de mogelijkheden zijn, hoe je inspiratie op kunt doen en wat je het beste wel en niet kunt doen.
Er wordt veel aandacht besteed aan jezelf filmen en informatie of onzin (wat je wilt) te plaatsen.

Het is niet alleen de vaardigheid die je ontwikkelt, maar ook het proces er achter wat mij met mijzelf confronteert. Tenminste, zo ervaar ik het en dat helpt mij bij mijn zelfontwikkeling/zelfacceptatie.

Als je jezelf filmt en daarna jezelf terugziet, dan vallen er ‘maskers’ op. Maskers die de mensen om je heen zien, waarvan jij, als je eerlijk bent, weet dat die iets verbergen. Die maskers leren herkennen en afleggen, omdat ze niet meer nodig zijn of af mogen, is een grote uitdaging. En onverwachts word ik, via een cursus, hiermee geconfronteerd.

Wat zie ik, wat jij misschien al lang hebt gezien bij mij?

De stand van mijn kin, (arrogantie ?!), de vreemde ogen (lijkt wel of ik dagen niet geslapen heb), de scheve mond tijdens het praten……………Het maakte mij onzeker en opeens vond ik het filmen van mijzelf niet meer zo leuk.

Ik weet nog dat ik dacht, ik stop hiermee, dit is een verkeerde keuze geweest.
Maar toch bleef het ‘spelen’ mij aantrekken en overdacht ik mijzelf….

Als ik mijzelf niet accepteer zoals ik ben, hoe kan een ander mij dan accepteren?

Hebben we allemaal niet op- en of aanmerkingen over ons uiterlijk?

Om in Griekse termen te blijven, mijn lichaam is mijn tempel waar ik in dit leven woon.
Hoe ik mijn tempel onderhoud en verzorg kun je aan de buitenkant zien.

Staan er heerlijk geurende bloemen voor mijn tempel of staat er onkruid?
Lees: is mijn haar netjes verzorgd, of hangt het onverzorgd om mijn heen?

Is mijn voordeur mooi geverfd (in dat mooie hemelse Griekse blauw)?
Lees: is mijn gezicht verzorgd, met misschien een kleurtje op mijn lippen, of heb ik een slaapkop?

Is mijn tempel van binnen warm en gezellig?
Lees: spreek ik met een glimlach en enthousiasme, of raffel ik het ongeïnteresseerd af?

Kortom durf ik mijzelf te laten zien zoals ik ben en zoals ik op deze wereld leef? Durf ik te vertellen wat ik graag wil delen met geïnteresseerden? En laat ik mij niet afschrikken door mijzelf?

Vanuit binnen naar buiten is veilig en bekend, maar jezelf zien en leren door je eigen maskers heen te kijken is spannend, soms zelf vreselijk…..maar uiteindelijk zo bevrijdend.

Ik wil graag vertellen over Griekse Mythologie en over SoulCollage® op mijn manier, zoals ik ben, soms met te veel lippenstift, soms met wat slaperige hangende ogen. Maar dit is wie ik ben en door mijzelf te filmen, mag ik de laatste maskers afgooien.
Ben je nieuwsgierig naar de filmpjes op internet?
Klik door: https://www.instagram.com/eenogenblikvoorjezelf/

Heb je op -en of aanmerkingen? Laat het mij dan vooral weten.