Ik daag mijzelf steeds weer uit om nieuwe vaardigheden te onderzoeken en aan te leren. Soms lukt dat aardig, soms vind ik het helemaal niet leuk. Instagram vind ik bijvoorbeeld erg leuk en ‘speel’ er veel mee.
Om dit goed te kunnen uitvoeren ben ik sinds vorige week begonnen met een Instagram cursus. Via een onlinecursus bekijk ik filmpjes, waarin uitleg wordt gegeven over het gebruik van Instagram. Er wordt verteld wat de mogelijkheden zijn, hoe je inspiratie op kunt doen en wat je het beste wel en niet kunt doen.
Er wordt veel aandacht besteed aan jezelf filmen en informatie of onzin (wat je wilt) te plaatsen.
Het is niet alleen de vaardigheid die je ontwikkelt, maar ook het proces er achter wat mij met mijzelf confronteert. Tenminste, zo ervaar ik het en dat helpt mij bij mijn zelfontwikkeling/zelfacceptatie.
Als je jezelf filmt en daarna jezelf terugziet, dan vallen er ‘maskers’ op. Maskers die de mensen om je heen zien, waarvan jij, als je eerlijk bent, weet dat die iets verbergen. Die maskers leren herkennen en afleggen, omdat ze niet meer nodig zijn of af mogen, is een grote uitdaging. En onverwachts word ik, via een cursus, hiermee geconfronteerd.
Wat zie ik, wat jij misschien al lang hebt gezien bij mij?
De stand van mijn kin, (arrogantie ?!), de vreemde ogen (lijkt wel of ik dagen niet geslapen heb), de scheve mond tijdens het praten……………Het maakte mij onzeker en opeens vond ik het filmen van mijzelf niet meer zo leuk.
Ik weet nog dat ik dacht, ik stop hiermee, dit is een verkeerde keuze geweest.
Maar toch bleef het ‘spelen’ mij aantrekken en overdacht ik mijzelf….
Als ik mijzelf niet accepteer zoals ik ben, hoe kan een ander mij dan accepteren?
Hebben we allemaal niet op- en of aanmerkingen over ons uiterlijk?
Om in Griekse termen te blijven, mijn lichaam is mijn tempel waar ik in dit leven woon.
Hoe ik mijn tempel onderhoud en verzorg kun je aan de buitenkant zien.
Staan er heerlijk geurende bloemen voor mijn tempel of staat er onkruid?
Lees: is mijn haar netjes verzorgd, of hangt het onverzorgd om mijn heen?
Is mijn voordeur mooi geverfd (in dat mooie hemelse Griekse blauw)?
Lees: is mijn gezicht verzorgd, met misschien een kleurtje op mijn lippen, of heb ik een slaapkop?
Is mijn tempel van binnen warm en gezellig?
Lees: spreek ik met een glimlach en enthousiasme, of raffel ik het ongeïnteresseerd af?
Kortom durf ik mijzelf te laten zien zoals ik ben en zoals ik op deze wereld leef? Durf ik te vertellen wat ik graag wil delen met geïnteresseerden? En laat ik mij niet afschrikken door mijzelf?
Vanuit binnen naar buiten is veilig en bekend, maar jezelf zien en leren door je eigen maskers heen te kijken is spannend, soms zelf vreselijk…..maar uiteindelijk zo bevrijdend.
Ik wil graag vertellen over Griekse Mythologie en over SoulCollage® op mijn manier, zoals ik ben, soms met te veel lippenstift, soms met wat slaperige hangende ogen. Maar dit is wie ik ben en door mijzelf te filmen, mag ik de laatste maskers afgooien.
Ben je nieuwsgierig naar de filmpjes op internet?
Klik door: https://www.instagram.com/eenogenblikvoorjezelf/
Heb je op -en of aanmerkingen? Laat het mij dan vooral weten.