Griekse maan godin Selene
Selene was gekroond met een maansikkel, haar witte vleugels achter haar, bestuurde ze de lunaire strijdwagen ieder nacht langs de hemel. De mooie wagen werd getrokken door twee witte paarden. Als Selene bij Donkere Maan verdween, zei men dat ze haar menselijke minnaar bezocht, Endymion, voor wie zij eeuwig leven en jeugd gekocht had.
Selene werd verliefd op de knappe jager Endymion, van wie men zei dat hij een van de mooiste mannen ooit was. Op een nacht viel hij, vermoeid van zijn werk, op een maanverlichte heuvel in slaap, en zo zag Selene hem. Ze was betoverd! Haar zilveren licht kabbelde over zijn gespierde ledematen en ze verlangde ernaar om haar vingers hetzelfde te laten doen. Ze kon hem niet weerstaan en dus kwam de stralende Godin neer uit de hemel en kuste en liefkoosde hem, zodat hij in een betoverende slaap viel, waaruit hij nooit meer wakker zou worden.
Op die manier verzekerde Selene zich ervan dat geen enkele sterfelijke vrouw ooit haar minnaar zou bezitten en dat hij nooit zou sterven.
Maar helaas kon hij niet meer wakker worden om de hartstochtelijke kussen van de Godin te beantwoorden. Nacht na nacht keer Selene terug om de liefde met hem te bedrijven, maar het schenkt haar geen vreugde, enkel zuchten en leugens.
Deze melancholieke legende heeft psychologische betekenissen, zoals meestal het geval is met klassieke verhalen. Die arme Selene is een voorbeeld van een paar van de slechtste eigenschappen van ons lunaire zelf, als we de behoefte hebben om ergens aan vast te houden, om de liefde van een bemind iemand – of iets bekends – te verzekeren en te bezitten.
Dit zien we soms in moederliefde, als de moeder niet echt wil dat het kind opgroeit en haar verlaat. Ondanks al haar zorg kan ze hem in een soort ‘slaap’ houden, waar in al zijn wezenlijke behoeftes wordt voorzien en waar hij behoed wordt voor het aangaan van levensuitdagingen, omdat die ‘gevaarlijk’ zijn. Als zo’n moeder daarin slaagt, bindt ze haar kind aan zich. Maar er kan voor geen van beide partijen sprake zijn van echte voldoening, want de ware behoefte van moederschap is een ander mens groot te brengen dat een wezenlijke plaats in de wereld kan innemen; anders is het moederen niet volledig. Soms zien we een dergelijke dynamiek in relaties, waar de ene partij onder het mom van ‘houden van’ de andere ‘verstrikt’ en ervan weerhoudt een volledig leven te ervaren, waardoor ze dus ook geen volwaardig, volwassen partner kunnen zijn.
In andere verhalen slaapt Endymion niet eeuwig, maar wachtte hij zijn prachtige geliefde op in Klein-Azië, als ze verdween van de Griekse hemelen. Alle slapers moeten uiteindelijk wakker worden en tenslotte was Selene een Godin!
