| Het ritme van de kerkklok van Notre Dame in d’Oriënt, Pousthomy in Aveyron, Frankrijk. Vakantie 2021 Op de plek waar we logeren is totale stilte. Je kunt je hart horen kloppen. Een plek, vlak bij een klooster, waar ieder uur een kerkklok slaat. Alleen er is iets mis met de kerkklok. In de ochtend, als het 8 uur is, slaat de kerkklok 5 keer. Ieder uur slaat de klok een aantal keren meer of minder. Je wordt steeds op een ander spoor gezet. Soms gaat de klok op het hele uur luiden en blijft wel 10 minuten lang doorgaan. Weer word je op een ander spoor gezet, waarbij je jezelf afvraagt: ‘gaat er een dienst beginnen?’. Of heeft de non zin om effe flink uit haar dak te gaan? Bij navraag blijkt dat er geen touw aan vast te knopen is. Er zit geen patroon in. Het is een bekendmaking, dat de nonnen voor ‘ons’ het volk gaan bidden. Het intrigeerde mij. Ik ging met de gedachten aan de haal. Ik had immers de tijd. Ik had vakantie en kon met mijn gedachten even lekker freewheelen. Zusters, die hun leven hebben verbonden met God, er voor hebben gekozen in dienst van hem te staan. Zij die voor ‘ons’ ieder uur bidden, ons een goed leven voorbidden, in liefde en gezondheid. Die zich onderschikt maken aan de maatschappij, die vasthouden aan eeuwenoude tradities. Stiekem ben ik wel een beetje jaloers (?). Ik, als georganiseerde vrouw, die graag alles in volgorde op gezette tijden doet, zou (denk ik) zo kunnen instappen. Maar kan ik mij leven geven aan God, mijzelf onderschikt maken aan iets groters? Daar zit een enorme worsteling en strijd bij mijzelf. Ik vind het erg lastig mij ondergeschikt te maken aan wie of wat dan ook. Ik denk dat ik (net als ieder ander) te veel gehecht ben aan mijn ego. Dat ego, dat steeds maar weer bevrediging wil in erkenning en aandacht. De nimmer te vullen put, die nooit verzadigd zal zijn en die je steeds weer uit het hier en nu haalt. De stilte op deze plek in de Aveyron, bracht mij ertoe dat ik regelmatig bij de oude bomen rondom het klooster ging zitten. Die eeuwenoude bomen vertelden mij, dat zij veel hadden meegemaakt. Dat er aan hun voet vaak ‘egootjes’ neerstreken, het leven overdenkend. De boom waar ik deze ochtend onder zat, is al volop in de herfst. Bij iedere windvlaag vallen er blaadjes rond mij heen naar beneden. Ik bedenk mijzelf dat ik ook in de herfst van mijn leven ben gekomen, dat ik mij ook mag gaan voorbereiden op de winter van mijn leven. Vragen ploppen op; hoe zal mijn herfst er uit zien? Zal ik mooi gekleurd in volle pracht in het zonlicht stralen en langzaamaan de winter inglijden? Of gaat het vallen van mijn blad snel met één windvlaag? Wie zal het zeggen. En dan opeens is daar weer de kerkklok, het zacht vriendelijke, doch heldere dwingende kerkklokje. De klok brengt mij weer in het hier en nu, weg van de gedachten over ego, herfst of winter. Ik ben weer in het landschap van de Aveyron. Een dikke wesp zoemt voorbij, op zoek naar een beschut plekje voor de komende herfst. Thuis zal ik de klok missen, omdat het je gedachten verstoord en je helpt in het nu te komen. De nonnen gaan weer voor ‘ons’ bidden. Laat ze alsjeblieft bidden voor een mooie dag, een dag waarin ik mag oefenen in het leven, in het nu. Liefs Anita |
Leven in het hier en nu.
